Yetmiş bin evliyânın reisi İmâm-ı Rabbâni (Kuddise Sirruhu) şöyle buyuruyor:
"Bizim bir komşumuz vardı, Müslümandı. Fakat bazı yanlışları vardı. Vefat etmek üzereydi, komşuluk hakkı üzere beni çağırdılar. Gittim ve gördüm ki komada. Kendisine teveccühte bulundum. Kalbine manevî bir hal üzere nazar ettim(baktım), zifiri karanlık bulutlar çökmüş, iman nuru sönecek bir mum gibi kalmış olarak gördüm. Karanlıkları dağıtmak amacıyla teveccüh ettim lakin zerre kadar karanlık açılmadı. Bunu bir iki kere denedim ama fayda yok.
Üçüncüde de olmayınca 'Yâ Rabbi! Acaba bende mi bir kusur var bugün' diye düşündüm. Tam o esnada kalbime:
'Ey İmam! Eğer sen bu teveccühlerini dağlara yapmış olsaydın, senin hürmetine ve teveccühün bereketine dağları yerinden sökerdim. Ama bu adam dan sen bir karanlık açamazsın, çünkü bunun karanlığı bazı günahları işlediğinden değil, müşrik Hinduların şirk merâsimlerine katılmasındandır. Burada şirk olduğu için senin teveccühün burada sökmez' diye nida edildi.
O zamanlar Hindistan'da şirk bayramlarında boyalı, renkli pilav pişiriyorlarmış ve birbirlerine bunu hediye ediyorlarmış. Bu Müslüman adam da onlardan etkilenmiş ve aynı günde aynı şekilde pilav pişirip o günü kutluyormuş.
En sonunda ümidimi kestim ve evime doğru yol aldım. Bir zaman sonra bana komşumun öldüğüne dair haber geldi. Ne yapacağımı düşündüm. Cenazesine gideyim mi, gitmeyeyim mi diye şüphede kaldım. Durum böyle olunca istihâre yapmaya karar verdim. İstihâremde: 'O kişi zor da olsa îmanını kurtararak öldü. cenazesine gidebilirsin' buyruldu."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder